Psicópata Integrado??

Camorrista é o máis proclive a causar dano sádico e a facelo con maior pracer. O Psicópata non quere tampouco á súa parella, a súa ansia é o control de todo.

Non mantén relación afectiva ningunha con ninguén e a única razón para saír cunha muller e controlala, aproveitarse dela e/ou sentir a excitación do control e a violencia sobre ela.

Teñen unha menor capacidade de sentir ansiedade o que lle permite actuar con gran "sangue frío". Esixe que todo se faga como el quere e convén, sendo o máis habitual que leven unha vida "parasitaria" (viven a costa dos demais)...

Imos a explicar como é un psicópata dunha maneira mais organizada. Comezamos polas súas crenzas básicas, o seu carácter: el é o centro do mundo , buscando activamente a súa propia satisfacción violando os dereitos alleos sen dificultade ningunha.

Ten metas ilimitadas de éxito e grandiosidade cando en moitos casos non teñen grandes cualidades dignas de admiración: máis ben a súa vida está marcada por problemas económicos, accidentes de tráfico, problemas de saúde e relacións interpersoais inestables (non teñen amigos e cambian de parella cando xa non é útil a relación para el, tampouco queren aos fillos...).

Desconfía e é moi suspicaz cara aos outros, para eles ser confiado é sinónimo de inxenuidade: isto explicaría esas reaccións hostís que adoita ter.

No terreo afectivo non se perciben condicionados polo castigo, non senten vergoña, culpa nin empatía. A muller que ten a desgraza de convivir cun home así pode percibir que a súa ira é de aparición súbita (ira descontrolada) e noutros momentos finxida para intimidala: poden discutir activamente para "saír coa súa" e sen embargo interiormente están calmados (ira instrumental para someter á muller).

É insensible á dor e sufrimento da vítima por iso pode chegar a condutas violentas severas (é o que chamamos falta de empatía). Tampouco ten remordementos pola súa conduta o que dá lugar a que repita unha e outra vez a violación dos dereitos dos que se relacionan con el: son auténticos depredadores emocionais que estimulan a compaixón da muller, sedúcena, dinlle o que queren oír ou o que lle vai chegar ó corazón (Caballo y López 2004).

O seu estilo de vida é desorganizado isto é non están motivados ó esforzo continuado, queren lucrativos beneficios a baixo custo e recompensa inmediata. Se poden vivir dunha muller !!!JAUJA!!! é seguro que non a deixan mentres teñan beneficio. A muller é un instrumento para el igual que nos collemos un abrigo cando temos frío...

Outra característica é que tenden ó aburrimento, necesitan estimulación, son inconstantes e volubles. Moi irresponsables no ámbito laboral, a nivel familiar (función parental pobre, non aportan cartos ós fillos, infidelidades, maltrato), persoal e social. Non necesariamente chegan a delinquir xa que aprenden a moverse nos "límites legais" aínda QUE NON SEMPRE O CONSEGUEN...

Narciso, O Vaidoso

Incapaz de deixar de mirarse no seu propio reflexo, moreu así... en pura contemplación (Mito de Narciso), a historia moralizante dirixida aos adolescentes gregos da época.

Se vives cun narcisista notarás a súa grandiosidade, o seu egocentrismo extremo e unha ausencia de interese por ti e os outros, pero a súa autoestima ten puntos débiles xa que ansía  admiración e aprobación doutras persoas (isto si o necesitan constantemente). Son os "da punta da póla" teñen que destacar como sexa e moitas veces sen uns méritos dignos de mención ou admiración como eles pensan.

Referíndonos á parellas encádranse nos agresores hipercontrolados: teñen obsesión polo perfeccionismo e extenden o control á súa parella e aos fillos. Son capaces de facer entolecer á muller por calquera mínimo asunto que non se lles dea a razón. Tenden a interminables discusión e xamais ceden. Dan voltas e voltas ao mesmo tema ata que conseguen a razón ou o seu obxetivo. Crense vítimas e tratan de manipular unha e outra vez con larguísimos dialogos ata conseguir o que queren. A ansia de dominio é a clave para entender a conduta deste tipo de agresor. Un dominio que lle permite superar momentaneamente a INSEGURIDADE en que se debaten por que se trata dun home moi pouco seguro de si mesmo, de aí que perciba as opinións que contradín o seu punto de vista como ameazantes e humillantes e séntese minusvalorado ante calquera comentario discordante: "non podo deixar que saia coa súa" e non dubidará en facer o que sexa para protexer o seu orgullo: "ela debe calar".

Se vives cun home narcisista xa sabes o que é: ou deixas a relación ou buscas mecanismos para ter vida á marxe del, soa xa estás, así que o mellor é deixalo...

Non intentes razoar con el... é inútil.

Tríada Escura

Das personalidades ofensivas, pero non patolóxicas, tres son as máis destacadas: o maquiavelismo, o narcisismo subclínico e a psicopatía subclícina que xuntas forman a TRÍADA ESCURA da personalidade chamada tamén TRÍOPE.

Unha parella formada por un destes tres tipos supón un suplicio vital para a muller e convén coñecelos para identificalos. A máis destrutiva é a psicopatía (un por cento da población) e non todos chegan a delinquir xa que se moven moi ben no límite legal, son os chamados PSICÓPATAS INTEGRADOS: neste grupo podemos meter a banqueiros, a políticos, directivos de empresa e moitos outros que sen ter estes postos son pais de familia e exercen a súa maldade coa muller e os fillos.

O menos coñecido dos tres é o maquiavelismo xa que son moi sobrios e autocontrolados, aínda tendo un comportamento insensible e egoista e a súa personalidade é MOI MANIPULADORA  sendo raro que cheguen á consulta dun psicólogo... O narcisista crese con dereito a todo e é moi dominante.
Os tres comparten características: carácter socialmente malévolo con tendencias de comportamento cara ó autobombo, a frialdade emocional, a duplicidade/dobrez, e a agresividade.
Son responsables dos seus actos; é dicir, non teñen unha enfermidade mental (é unha forma de ser e comportarse na vida). Noutros paises coma EEUU, Reino Unido ou Israel ser psicópata supón un agravante da pena apelando á súa agresividade.

Pódese dicir que a psicopatía integra ós outros dous (o maquiavélico e o narcisista) pero por que é máis hábil para manipularnos?.... Pois por que non senten ansiedade, non se poñen nerviosos cando menten ou manipulan, non se senten culpables, non se distraen con emocións externas a os seus obxetivos e senten gran satisfacción. Tamén convén aclarar que NON SON MÁIS intelixentes.
En diferentes entradas explicarei con detalle cada un deles.

Comecemos co maquiavelismo. O maquinador adopta unha postura cínica ante os demais e busca poder por medio da manipulación e a astucia disociándoo do que é ético ou moral... Así é unha persoa fría e calculadora nas relacións cos demais, que non manifesta abertamente as súas ideas e trata de conseguir o que se propón sen respectar principios morais e de lealdade. Coñecedes algún así non?...
As persoas maquiavélicas están moito máis orientadas a ter éxito que a preocuparse pola xente que os arrodean, sendo MOITO MÁIS EFICACES Á HORA DE MENTIR CARA A CARA. Son moito mellores ca nós mentindo e enganando incluso en encontros intimos e moi personais (os estudos demostraron que non son máis intelixentes, simplemente non son empáticos, teñen frialdade emocional, o que facilita a súa forma de actuar).
Cantos políticos hai así verdade??? e no mundo familiar, interpersoal e afectivo......
Unha muller pode pensar: "ten problemas, pero eu podo axudalo"; "tivo unha infancia dificil só necesita cariño"... Pois NON non non ...unha muller que pense así, que se prepare, xa que ten todas as papeletas para acabar emocional, psíquica e financieiramente esgotada.

Ela ten algo de máis...

A muller vítima dun home perverso é vítima porque foi designada por el , non por ser débil como din , senon por ter algo de máis , algo do que o agresor quere apropiarse : son mulleres moi xenerosas, con disciplina para o traballo  e con moita capacidade para o perdón e para confiar cegamente...aqui está o erro fundamental delas  : non ser desconfiadas e aceptar todo o que di o marido ao pé da letra . Cando hai maltrato a negociación é imposible, todo é imposto, é unha relación asimétrica donde o home domina e ela sometida é incapaz de reaccionar e dicir NON.   Trátase duna agresión moral terrible hacia a muller,  dun intento de asasinato psíquico...que moitos homes perversos logran tamén porque o entorno dela mira cara outro lado e minimiza estas agresións soterradas e degradantes .....claro que se hai fillos que??? ..........
Pois depende , se son criados por un pai perverso é fácil que se identifiquen con el e imiten a conduta agresiva. Se se identifican coa nai , daranse conta do maltrato . Pode ser un trauma transxeneracional : hai violencias intrafamiliares que se trasmiten xeneracionalmente e non son claro xenéticas xenón educacionais....A ver quen lle explica isto a un perverso cando vexa que un fillo seu teña unha conduta antisocial/agresiva ...Quen? Quen? Pois probablemente xamais será capaz de recoñecer que el educo así ...xamais

Tiene "cojones" un depredador?

Por medio de palabras, alusións, insinuacións é posible desestabilizar a alguén e incluso destruílo sen que os seus achegados se decaten.

Os agresores perversos pensan "se non hai culpa non hai sufrimento", só poden existir se "desmontan" a alguén, necesitan rebaixar aos outros para ter boa autoestima e asi adquirir poder xa que están en ansia de admiración e aprobación.

Por definición un individuo perverso é permanentemente perverso, encóntrase fixado nese modo de relación co outro e non se pon a si mesmo en tea de xuízo en ningún momento: "ela ponme nervioso", "ela faime perder o control"...

O primeiro acto do depredador é apropiarse da vida e paralizar á súa víctima para que non se poida defender, o "depredador" non ten un trastorno, simplemente é a súa forma de ser e estar no mundo. Unha muller inmersa nunca relación de maltrato pode dubidar ¿non serei eu quen inventa todo isto?... Estamos ante un proceso real de destrución moral que existe desde sempre nalgunhas familias e elas ao non ter a seguridad de ser comprendidas,  vítimas dunha agresión psíquica continuada, calan e sofren en silencio...

Iso de "Los hombres que cuidan a sus hijos tienen más cojones" que dixo Miriám González nun acto público do seu marido Nick Clegg (Vicepresidente Británico) pode estar ben para "favorecer" a crianza compartida pero a realidade do maltrato di que hai pais que fan a colada, a comida, a compra, levan aos fillos ao cole etc... e non respetan á nai dos seus fillos de portas adentro (os ataques subterráneos son sistemáticos)... Cara á galería "dan o pego". Co cal podemos estar ante un pai que coida aos fillos e é perverso coa muller. ¿Quen vai crer a versión dela? (Fonte : Acoso moral, de Hirigoyen)

TRES TIPOS DE RELACIÓN DE PARELLA...e a SoeDaDe

Fina Sanz, experta en relacións de parella, sinala que hai tres modelos básicos de relacións:

• O modelo de Inclusión.
• O Fusional Utópico.
• O modelo de Interdependencia.

O primeiro, de Inclusión é o que favorece as relacións de poder ou de dominación-submisión, porque está xerarquizado e favorece a dependencia, xa que unha persoa, xeralmente a muller, está incluída no espazo da outra e non decide que quero, que me gusta que desexo. Neste modelo non se ten en conta o espazo persoal propio de cada persoa á marxe da parella. É a parella tradicional.

O segundo Fusional Utópico é o modelo ideal (e viviron sempre felices...) para as persoas que pensan niso da "media laranxa": os mesmos gustos, desexos, amizades e como isto non é posible podemos estar cambiando de parella con frecuencia.

O modelo de Interdependencia é unha relación igualitaria, xa que hai un espazo común compartido e un espazo persoal non compartido para cada membro da parella.

Antes de ser parella ése persoa, polo tanto este modelo respecta a individualidade.

O modelo no que nos criamos a meirande parte de nós é no de Inclusión, é o tradicional e tendemos a repetilo na vida adulta.

Así aprendemos a someternos aos desexos da parella e dos fillos e non nos queda espazo de crecemento persoal. Moitas mulleres hoxe en día que creen ter un modelo de interdependencia se xorde un conflicto de intereses (traslado laboral, filos enfermos ou familiares...) é ela a que se resigna polo ben común e renuncia laboralmente para ser coidadora.

A educación de xénero fomenta que as mulleres se identifiquen coa crenza de "ser para os outros" e se sintan completadas a través da aprobación dos outros. Isto leva á submisión e a aceptar un papel secundario con respecto aos homes.

O medo a soedade é clave traballala nas mulleres: ninguén necesita a ninguén e moito menos a, alguén en concreto.(Fonte: La Psicoterapia de Equidad Feminista de Muruaga y Pascual)

Depresión de Xénero

Segundo a OMS uns 400 millóns de persoas sofren algunha clase de depresión no mundo e en España aproximadamente 4 millóns. O 20% corresponde a depresións endóxenas ou biológicas e afectan por igual a homes e mulleres. O 80% restante son esóxenas, isto é teñen a causa no exterior, nas circunstancias afectando moi desigualmente a homes e mulleres: 70% a mulleres e 30% a homes.

A explicación de que afecte máis a mulleres estando a causa no entorno, débese á socialización de xénero, as relacións de poder/submisión entre ambos  sexos e as consecuencias son negativas para a saúde mental da muller.

Estas mulleres padecen Depresión de Xénero e as causas non son biológicas, xenéticas nin hereditarias; as causas están na subordinación e na violencia de xénero (a desigualdade entre homes e mulleres).

A muller desde que nace é adestrada diferente ao home a través dos modelos de xénero familiares, estés mandatos de xénero serán para ela difíciles de desobedecer, pero hai que romper con eses mandatos de género que piden sacrificio, dependencia e pasividade.... así aprendemos a sufrir as mulleres e non desenvolvemos a capacidades para o goce.

Este modelo limita a nosa sexualidade, interiorizamos múltiples medos, trata de que vivamos só para os demáis ,quedamos nun segundo plano e a nosa individualidade postergada....

A muller que sae dos mandatos e roles tradicionais para exercer outros modelos máis autónomos de ser muller, recibe presións, conflitos e malestares do sistema patriarcal: "é demasiado independente, moí avanzada,  a ninguén lle gusta que a súa muller gañe máis,  se tivese un fillo..."(fonte :La Psicoterapia de Equidad Feminista de Muruaga e Pascual)

Educación afectivo sexual / Prevención do abuso

Segundo Rosa Sanchís o modelo de sexualidad que temos é: sexista, heterosexual, coital, xenital e adultista. Coeducar significa traballar para unha educación afectivo-sexual:

• Non sexista: que non trate de forma diferente a nenos e nenas e valore os sexos por igual.
• Non reprodutiva: o obxectivo da sexualidade non é só a reprodución xenón tamén o pracer, o descubrimento do propio corpo, a comunicación, o intercambio.
• A favor da diversidade sexual: considera as relacións e as prácticas heterosexuais, homosexuais, bisexuais e todas as formas de diversidade sexual como unha manifestación libre e natural da cada persoa.
• Non coital: todas as prácticas son importantes, desde as caricias ata a penetración. O maís importante e o máis prazenteiro é o que cada persoa decide.
• Non xenital: o pracer non só se sente nos xenitais, pódese sentir en todas as partes do corpo e cada persoa ten que descubrir aquelas zonas que lle producen máis pracer.
• Non parellista: a sexualidade pódese vivir en parella e por amor ou tamén doutras maneiras, que non supoñen vivir en parella nin sentir amor.
• Non adultista: a sexualidade vívese desde que nacemos ata que morremos e maniféstase de forma moi diversa segundo cada idade, momento e persoa.

Desde a escola e desde pequenos hai que traballar aínda moito ...hai xóvenes que teñen ideas que conceden privilexios aos homes,  por exemplo eles poden ter moitas parellas e sínten orgullo, elas se teñen moitas parellas son ...

O "SEXO ATRIBUIDO " que din...

O discurso médico refírese ao sexo como algo biológico para determinar macho ou femia, punto de vista binario, pero a diferenza sexual non é algo anatómico só, tamén é socialmente construído: as nenas mexan sentadas os nenos de pé, elas xogan con bonecas... Nos colexios as actividades extraescolares son moi reveladoras: eles todos detrás do balón e elas ballet ou volley ou natación. Un neno ou nena que queira saír destes roles será catalogado de "rarito"... isto é ser educado de forma diferente ou desigual. As persoas somos moito máis complexas que estos binomios home/muller, masculino/feminino.

A nena tratará de non transgredir as "normas de xénero" para non ser considerada un "macholo" e pode privarse de facer algo que lle gusta... porque socialmente é cousa de chicos.

Hoxe en día unha muller que teña un "rol masculino", por exemplo unha directiva que pasa días fóra da casa pode verse criticada como nai e como muller: ¿"non sei como é capaz de levar unha familia viaxando así¡¡"

Se fose un home farían a mesma valoración como pai ou home?

Sexo - Xénero - Violencia Simbólica

O sexo vén determinado bioloxicamente segundo sexa home ou muller. O xénero fai referencia aos comportamentos, características sociais, culturais e psicolóxicas que cada sociedade asigna a cada un dos sexos.

O xénero é unha construción psicolóxica, social, cultural, pódese dicir que é sinónimo das expectativas sociais, é cultural e aprendido.

Na nosa sociedade aínda se fala dun estereotipo de xénero feminino baseado na submisión, na tenrura, sensible, pasiva, necesitada de protección comprensiva, reprimida sexualmente e insegura. Mentres a opinión sobre o home é que sexa: violento, con autoridade, activo, triunfador, agresivo, competitivos, sexualmente libres...

O machismo atribúe á masculinidade máis valor, máis recoñecemento e socialmente hai a crenza de que o home é superior: os medios de comunicación contribúen a divulgar eses estereotipos machistas, esas nocións preestablecidas de ser home ou muller, é o que se chama violencia simbólica que segué presentando á muller como obxeto de desexo: os anuncios de coches con chicas en biquini, os anuncios en espazos domésticos onde sae máis a muller, as películas que falan do amor romántico como a única saída e o príncipe azul das películas Disney, etc...

Hai exemplos no audiovisual contemporáneo, nas artes visuais, na literatura que aínda lazan mensaxes machistas e temos que estar atentos para saber identificar xa que esta violencia lexitima o machismo e as súas pegadas se multiplican culturalmente...

Considerar que a muller pertence ao home, que debe satisfacer os desexos sexuais do seu home e ser fiel, que debe ser bela, sinxela, delicada, obedecer ao home, que elas son as responsables dos fillos e a familia son crenzas culturais patriarcais que se reproducen nos medios de comunicación, na cultura facendo violencia simbólica que percibe a nena desde pequena (e o neno). É algo construído, non natural e polo tanto pódese cambiar e débese cambiar. 

  

A violencia é cíclica

O ciclo da violencia é enormemente parecido en todos os casos. Leonor Walker describiuno en 1984 en tres fases:

• Fase de acumulación de tensión: nela o maltratador cambia o seu estado de ánimo de forma repentina e imprevista, móstrase molesto ante calquera comportamiento da muller, comezan os insultos, os menosprecios, a ira contida, os actos de violencia menor. A tensión xorde arredor de conflitos e frustracións cotiás. A muller trata de calmado, evitando facer aquilo que a el lle poida molestar e aceptando as súas esixencias, chegando mesmo a culparse a si mesma. A vítima experimenta confusión e anguria. A distancia emocional, a tensión e a irritabilidad do maltratador van aumentando ata pasar á segunda fase.
• Fase de agresión: prodúcense malos tratos en forma de abusos psíquicos e/ou sexuais graves. Esta descarga de agresividade alivia a tensión do maltratador. Ao contrario do que podería parecer, a violencia do home non é unha demostración de forza, senón un acto de impotencia. Ao non alcanzar as súas expectativas o varón sente que perde poder e exerce a violencia para recuperalo. Despois desta fase de golpes cada un reafirma a súa identidade na parella: debilidade e submisión na muller e forza e poder no home.
• Fase de arrepentimento o de "lúa de mel": supón unha fase de calma, con actos de arrepentimento, demanda de perdón e promesa de que non volverá suceder por parte do maltratador. A muller cre na posibilidade deste cambio de conduta e tenta que a relación funcione.

Ao remate desta fase o ciclo comezará de novo. Co paso do tempo o maltrato, por motivos cada vez máis insignificantes, vólvese máis frecuente e perigoso. A fase de arrepentimento tende finalmente a desaparecer.

Cando a situación se fai habitual, a muller percibe que, faga o que faga, vai sufrir maltrato, pero entón xa non rompe coa relación pola súa situación psicolóxica (baixa autoestima, indefensión, depresión, sensación de desamparo e impotencia, etc) froito do maltrato continuado.

Unha de cada cinco europeas sofre maltrato físico ou sexual

Hai mulleres que poden considerar o que lle está a pasar como normal nunha relación de parella, como non violencia pola forma en que foron educadas ou porque é algo que viron na súa familia, comunidade, rexión como un tabú do que non se fala. Por exemplo, en Lituania, un país europeo, aínda hoxe non se considera delito a violación dentro do matrimonio (Pierrelle Pape Coordinadora do Lobby Europeo de Mujeres). Esta especialista sinala que unha de cada tres mulleres europeas sufriu violencia física ou sexual e unha de cada cinco a mans da súa parella ou ex parella (enquisa realizada sobre 42.000 mulleres europeas).

A violencia comeza sendo psicológica e despois, máis tarde ou máis cedo agresión física, aínda así danse casos de todo tipo nos que se empeza con golpes nos primeiros momentos da relación e outros manteñen un maltrato psicolóxico continuado sen chegar a golpear fisicamente á muller.

No 70% dos casos os malos tratos iníciase no primeiro ano de relación de parella.

Outros exemplos de maltrato psíquico, prácticas de dominación masculina ou "micromachismos" son:

• Invadir a maioría do espazo físico que ocupa ela ou non deixala entrar nalgunha parte da casa "nesta habitación non podes entrar".
• Maltratar á súa mascota.
• Non deixala traballar, ou saír con amizades, ou estudar.
• Tratala como se fose unha  nena.
• Fisgar o whatsup e os mails, o facebook e a factura de teléfono móvil para controlar con quen fala.
• Preguntarlle en todo momento onde e con quen está?.
• Insistir, insistir, insistir... ata que ela cambia de opinión.
• Non permitir que vista como ela quere ou poñer trabas á súa forma de pintarse.
• Maltratar aos fillos, e aquí vese de todo, homes que só exercen ese maltrato coa muller e noutros casos hai pais que teñen un trato diferente coas fillas que cos fillos; é dicir, con eles o trato é mellor... En calquera caso hai que deixar claro que un pai que non respecta á nai tampouco está tratando ben aos fillos.
• Non repartir o traballo doméstico, tratala como unha serventa.
• Non amosar interese polas cousas dela ou non contestar cando lle fala.
• Ameazala con abandoala se non fai o que el quere ou con suicidarse.
• Culpala das súas desgracias se as cousas lle saen mal.
• Déixala en ridículo diante doutras persoas.
• Romper obxectos ou berrar "coma un tolo" cando se enfada.
• Se ela non traballa, non lle dá cartos e limítaa moito economicamente.
• Cando ela ten os seus ingresos prodúcense situacións de todo tipo... aínda hai homes que non levan ben que a muller gañe máis cartos ca el. En xeral se o home é manipulador tamén leva un control económico: "xa se encargará el de que ela entregue todo na casa".
• Probablemente ela non se sentirá libre para romper a relacion e deixalo.

Os dez mandamentos da muller

Unha liña de lencería lanzou en México unha campaña sobre os 10 mandamientos de toda muller. Nela pediuse durante meses a mulleres de todo o país que enviasen de xeito anónimo os seus mandamentos ou regras para vivir. Recibiron máis de 25 mil propostas, das cales 30 puxéronse a votación popular. Os dez mandamentos elixidos foron:

No seguinte vídeo pódense ver os 30 mandamentos finalistas.

Segue concedéndose primacía ao estudo do maltrato físico fronte ao psicolóxico

É un fenómeno aparentemente incomprensible e moito máis nos casos que as mulleres volven co maltratador e mesmo chegan a considerar a orde de alonxamento como unha pena imposta a elas mesmas... en realidade o que cambia de súpeto para ela é o panorama que pode ser asasinada.....

O maltrato psicolóxico é difícil de detectar para ela e para os familiares próximos xa que o agresor pode actuar distinto cando está a soas con ela...

Non é raro que unha muller cheque á consulta de atención primaria por ejemplo con síntomas ansiosos depresivos cando en realidad convive cun maltratador psicolóxico: hai formas de maltrato tan sutís que a muller pode crer que son sinais de amor cando en realidad están subordinando a muller.

Exemplos disto son:

• El nunca recoñece erros, os erros son sempre dela, busca que se sinta culpable sempre. 
• Desautoriza á nai ante os fillos.
• Non a deixa falar .
• Actúa diferente en público (en público sabe perfectamente como actuar con ela e cos demais).
• Debe saber todo dela e decidir por ela.
• Pode burlarse do seu físico: directamente ou con xestos, de forma que ela pode chegar a dubidar de se son manías dela como el di ou é verdade que se burla realmente.
• Non acepta decisións dela, sempre se ten en conta o que decide el.
• Ponse de ligue ou facéndolle as beiras a outras mulleres na presenza dela e despois nega a evidencia "ti sempre coas túas manías e ciúmes".
• Pode forzala a ter relacións sexuais ou abandonala neste sentido, non amosar interese ningún por ela.
• A agresividade pode tomar a forma dos típicos insultos ou unha forma de falar con ironía para desvalorizala, degradala (esta última é a máis difícil de detectar por unha muller que está namorada e cre todo o que el di).

O maltrato psicolóxico pode manifestarse de múltiples formas ,todas as formas buscan degradar, desvalorizar, exercer poder e control sobre ela...

Frida Khalo 1907-1957

Escollín o nome de Frida en recordo desta pintora mexicana considerada a artista latinoamericana máis importante do S.XX
A súa vida móvese entre a traxedia e o éxito polo sufrimento físico debido a enfermidades ,lesións ,accidentes e o sufrimiento emocional non atribuido só a escasa saúde ,tamén á relación de parella con Diego Rivera : "Sufri dos grandes accidentes durante mi vida . Uno en el cual un vehículo me atropelló. El otro accidente es Diego"(Frida Khalo)
Diego Rivera guiou a súa carreira inicialmente e valoraba a pintura dela máis sendo unha relación moi tormentosa ao mesmo tempo que ela conseguía o éxito na pintura.
O verdadeiro drama de Frida sen embargo foi non poder ser nai. Este blog é un  de tantos , non  vai dicir nada que non se dixera xa....